Krach in obligaties

26 september 2022

Jeremy Siegel, professor aan de the Wharton School aan de universiteit van Pennsylvania, is woest. Woest om het beleid dat de Amerikaanse centrale bank (FED) voert.

Nu is het vaker hier beschreven, kritiek op de FED is gemakkelijk. Zij doen het altijd wel in de ogen van een of andere analist verkeerd. Een half jaar geleden was bij velen de kritiek dat de FED te weinig deed om inflatie te keren. Nu is het dat zij teveel doen. Siegel behoort tot deze groep. De 77-jarige econoom staat bekend om zijn boek “Stocks for the long run” uit 1994. Hierin geeft hij aan dat het investeren in aandelen het beste is voor elke belegger. De basis van zijn visie is dat bij economische groei bedrijven hun winstgevendheid kunnen verhogen en dat vertaalt zich dan in hogere aandelenkoersen. En van dat laatste was afgelopen week geen sprake.

Maar hebben beleggers het zwaar, relatief nog zwaarder hebben het obligatiebeleggers. Bank of America (BoA) stelde vrijdag vast dat sinds 1790 (meer dan 230 jaar geleden) dit de derde grootste daling is geweest de afgelopen maanden in de geschiedenis. Michael Hartnett van de BoA stelt dat de recente daling zelfs sterker is dan die in 1949 toen het Marshall plan werd gepresenteerd dat zorgde voor tekorten bij de Amerikaanse overheid. De daling van obligatieprijzen en derhalve de stijging van de rente is wereldwijd. Duitse 2-jarige leningen rendeerden begin augustus 0,6%, vrijdag was het rendement op deze belegging (die als een van de veiligste wordt gezien) 1,9%. Oftewel een stijging in twee maanden van meer dan 200%. De situatie op de Britse obligatiemarkt is relatief nog ernstiger. Het rendement steeg van 1,8% begin augustus naar nu 3,8%. Een stijging van meer dan 100%. Een aantal obligatie-analisten vond de koersontwikkeling op de westerse markten zelfs overeenkomsten vertonen met die van opkomende markten waar dit soort bewegingen door de geringe liquiditeit “normaal” is. Naast de ontwikkeling van de rente zijn er ook forse bewegingen op de valutamarkten. De dollar blijft stijgen en andere valuta’s dalen. Sommige economen roepen al dat het tijd is voor een nieuw “Plaza akkoord”, daarmee verwijzend naar de overeenkomst tussen een aantal valutablokken in september 1985 (!) om de dollar te laten dalen. De onrust afgelopen week komt doordat bij dagelijks een of andere centrale bank de rente verhoogt. Niet met 0,25% maar direct al met 0,75%. Dit alles om de inflatie te beteugelen. Maar de vraag is of het nog nodig is nu alle tekenen erop wijzen (lagere grondstoffenprijzen) dat de komende tijd de inflatie zeker zal gaan dalen. Siegel vindt dat door de beleid van forse rentestijgingen de FED het langere termijnbeleid uit het oog verliest en zich op oude (dat zijn inflatiecijfers per definitie) baseert. De vraag is inderdaad wat beter is. Een hoge inflatie met een lage werkloosheid (zoals nu is) of straks een lage inflatie met een hoge werkloosheid. Voor economische groei is het wel duidelijk wat de voorkeur zal hebben. Gezien de ontwikkelingen op de financiële markten zullen ook de centrale bankiers daar over na gaan denken.